Miejscowości warte odwiedzenia nie zajmują żadnych miejsc, ponieważ moim zdaniem są równie interesujące ;).
Porto - Portugalia
Miasto Porto w Portugalii zostało uznane za najlepsze do odwiedzenia w Europie. Porto, drugie co do wielkości miasto w Portugalii, niektórych zachwyca o wiele bardziej niż słynna Lizbona. To miasto wina i zabytkowych kamienic. Jest połączeniem historii i tradycji oraz nowoczesności. Z jednej strony historyczne centrum wpisane na listę UNESCO, z drugiej tętniące życiem nabrzeże i modne sklepy znanych marek. Nowoczesne centrum biznesowe sąsiaduje w Porto ze starymi domami i wąskimi uliczkami, które zachowały dawny charakter. Są tu też interesujące muzea np. Casa da Música (Dom Muzyki), gdzie odbywają się najważniejsze międzynarodowe konferencje poświęcone muzyce, a także Serralves, czyli Muzeum Sztuki Nowoczesnej, które oprócz czasowych kolekcji światowej klasy dzieł sztuki dysponuje pięknym parkiem. Tramwajem można w Porto zajechać nad sam ocean i w inne zakątki miasta.
Flaga Portugalii
Trochę o tym cudownym kraju...
Portugalia - niewielki kraj wielki duchem, zamykający Europę od Zachodu. Od Polski mniejszy około 3,5 raza, tyle samo mniej ma ludności, licząc w pewnym uproszczeniu. U nas wychodzi 118 osób nas kilometr kwadratowy, u nich 116. Portugalczycy nie lubią porównań z Hiszpanami, gdyby jednak pokusić się o takowe, to można stwierdzić, że są bardziej refleksyjni.
Wybrzeże portugalskie jest skaliste i trudno dostępne, ale można na nim zobaczyć malownicze miasteczka.
Fado
Południowy temperament skupia się na sporcie narodowym – piłce nożnej, jednak najsłynniejsza ich muzyka fado ma w sobie sporą dawkę melancholii. Trudno się dziwić, zważywszy na pochodzenie. Teorii na temat narodzin fado jest kilka. Pierwsza mówi o tym, że fado pochodzi od pieśni Maurów. Po tym jak Europejczycy odbili ten skrawek ziemi z rąk Arabów, ci dalej mieszkali wokół miast i tworzyli tęskne melodie i pieśni. Druga wywodzi fado od lundum, muzyki brazylijskich niewolników, którzy przybywali wraz z żeglarzami po podboju nowego świata. Fadomoże też pochodzić od pieśni średniowiecznych bardów i minstreli, które opowiadały o miłości, sprawach społecznych, a nawet politycznych. Tych tematów również dotykają tradycyjne pieśni portugalskie. Fado to muzyka miast. Króluje zwłaszcza w ośrodkach uniwersyteckich. W Lizbonie, Porto, Coimbrze znajdziemy wiele kawiarni i tawern, w których muzycy ubrani na czarno, z obowiązkowym szalem i portugalską gitarą zaśpiewają o historii, wolności, śmierci i miłości.
Język
Osoba, która zna hiszpański może niestety nie zrozumieć tekstów utworów, ponieważ język portugalski znacznie różni się w brzmieniu od mowy sąsiadów. Znajomość hiszpańskiego lub francuskiego ułatwi czytanie, jednak specyfika wymowy portugalskiej sprawi, że trzeba się nauczyć jej słuchać. Dość powiedzieć, że Portugalczycy „połykają” samogłoski, nosowo wymawiają słowa i czasem wydaje się, że używają raczej języka słowiańskiego niż romańskiego, bo podobnie do Słowian „szeleszczą”. W większych miastach turystycznych nietrudno znaleźć Portugalczyków znających angielski i francuski, oczywiście wszyscy rozumieją hiszpański.
Ludność
Mieszkańcy Portugalii są narodem brandos costumes - łagodnych obyczajów. Są otwarci, ciepli, życzliwi. Gościnni w stosunku do turystów i obcokrajowców. Nie brak im jednak ikry i prowadzą ze sobą głośne raczej rozmowy, uzupełniane jeszcze bogatą gestykulacją. Nie są to bynajmniej kłótnie, a po prostu wymiana zdań. Jeśli chodzi o ich mentalność, to najważniejszy jest silny związek z morzem. Mówi się, że w kulturze tego narodu żeglarzy wszechobecne jest saudade – tęsknota, nostalgia za czymś nieokreślonym. Wierzą w przeznaczenie, przed którym nie ma ucieczki, dominację duszy i serca nad rozumem, co często prowadzi do aktów desperacji i namiętności. Mają jednak poczucie humoru. Nie są przesadnie wrażliwi na punkcie honoru narodowego, kwestii religijnych czy etnicznych. Potrafią śmiać się z siebie. Są zwolennikami raczej tradycyjnego stylu życia. Bardzo ważne są więzy rodzinne, osobiste przyjaźnie, powiązania i relacje. Mimo wielu zmian, mieszkańcy wsi nadal prowadzą tradycyjny tryb życia, a obowiązujące na terenach rolniczych zwyczaje mają swe korzenie w wieku XIX. Na przykład, kobiety wciąż zakładają czarne stroje, jeśli ich małżonkowie przebywają z dala od domu. W stosunku do Polaków są otwarci i serdeczni, odnoszą się do nas i naszej ojczyzny z dużym szacunkiem.
Futbol
I tak samo jak my kochają futbol. Mówi się, że gdyby w Portugalii kluby piłkarskie mogły startować w wyborach, w parlamencie nie byłoby miejsca dla prawdziwych polityków. Trudno mówić w Portugalii, że jest się fanem piłki nożnej. To jak synonim Portugalczyka. Wyróżnia się ten, kto nie zna się, nie interesuje i nie pasjonuje rozgrywkami największych klubów lub lokalnych drużyn. Temat świetnie mają obeznany nie tylko mężczyźni, ale również kobiety, które potrafią podać kolejność zespołów w tabeli, wyniki najważniejszych meczów i terminarz rozgrywek. Podczas rozgrywek, szczególnie reprezentacji narodowej, pustoszeją ulice, a zapełniają się kawiarenki i tawerny, żeby Portugalczycy mogli wspólnie kibicować swojej drużynie. Oczywiście popijając zdobywające uznanie na całym świecie wina portugalskie i słynne trunki powstające przez ich wzmocnienie: Porto i Maderę.
Informacje ogólne
Oficjalna nazwa: Republika Portugalii
Powierzchnia: 92 082 km2 z Azorami i Maderą
Ludność: 9 808 000; na 1 km2 106
Stolica: Lizbona
Ustrój: republika
Waluta: euro
Język: portugalski
Religie: chrześcijaństwo (katolicyzm 94%)
Wybrzeże portugalskie jest skaliste i trudno dostępne, ale można na nim zobaczyć malownicze miasteczka.
Fado
Południowy temperament skupia się na sporcie narodowym – piłce nożnej, jednak najsłynniejsza ich muzyka fado ma w sobie sporą dawkę melancholii. Trudno się dziwić, zważywszy na pochodzenie. Teorii na temat narodzin fado jest kilka. Pierwsza mówi o tym, że fado pochodzi od pieśni Maurów. Po tym jak Europejczycy odbili ten skrawek ziemi z rąk Arabów, ci dalej mieszkali wokół miast i tworzyli tęskne melodie i pieśni. Druga wywodzi fado od lundum, muzyki brazylijskich niewolników, którzy przybywali wraz z żeglarzami po podboju nowego świata. Fadomoże też pochodzić od pieśni średniowiecznych bardów i minstreli, które opowiadały o miłości, sprawach społecznych, a nawet politycznych. Tych tematów również dotykają tradycyjne pieśni portugalskie. Fado to muzyka miast. Króluje zwłaszcza w ośrodkach uniwersyteckich. W Lizbonie, Porto, Coimbrze znajdziemy wiele kawiarni i tawern, w których muzycy ubrani na czarno, z obowiązkowym szalem i portugalską gitarą zaśpiewają o historii, wolności, śmierci i miłości.
Język
Osoba, która zna hiszpański może niestety nie zrozumieć tekstów utworów, ponieważ język portugalski znacznie różni się w brzmieniu od mowy sąsiadów. Znajomość hiszpańskiego lub francuskiego ułatwi czytanie, jednak specyfika wymowy portugalskiej sprawi, że trzeba się nauczyć jej słuchać. Dość powiedzieć, że Portugalczycy „połykają” samogłoski, nosowo wymawiają słowa i czasem wydaje się, że używają raczej języka słowiańskiego niż romańskiego, bo podobnie do Słowian „szeleszczą”. W większych miastach turystycznych nietrudno znaleźć Portugalczyków znających angielski i francuski, oczywiście wszyscy rozumieją hiszpański.
Ludność
Mieszkańcy Portugalii są narodem brandos costumes - łagodnych obyczajów. Są otwarci, ciepli, życzliwi. Gościnni w stosunku do turystów i obcokrajowców. Nie brak im jednak ikry i prowadzą ze sobą głośne raczej rozmowy, uzupełniane jeszcze bogatą gestykulacją. Nie są to bynajmniej kłótnie, a po prostu wymiana zdań. Jeśli chodzi o ich mentalność, to najważniejszy jest silny związek z morzem. Mówi się, że w kulturze tego narodu żeglarzy wszechobecne jest saudade – tęsknota, nostalgia za czymś nieokreślonym. Wierzą w przeznaczenie, przed którym nie ma ucieczki, dominację duszy i serca nad rozumem, co często prowadzi do aktów desperacji i namiętności. Mają jednak poczucie humoru. Nie są przesadnie wrażliwi na punkcie honoru narodowego, kwestii religijnych czy etnicznych. Potrafią śmiać się z siebie. Są zwolennikami raczej tradycyjnego stylu życia. Bardzo ważne są więzy rodzinne, osobiste przyjaźnie, powiązania i relacje. Mimo wielu zmian, mieszkańcy wsi nadal prowadzą tradycyjny tryb życia, a obowiązujące na terenach rolniczych zwyczaje mają swe korzenie w wieku XIX. Na przykład, kobiety wciąż zakładają czarne stroje, jeśli ich małżonkowie przebywają z dala od domu. W stosunku do Polaków są otwarci i serdeczni, odnoszą się do nas i naszej ojczyzny z dużym szacunkiem.
Futbol
I tak samo jak my kochają futbol. Mówi się, że gdyby w Portugalii kluby piłkarskie mogły startować w wyborach, w parlamencie nie byłoby miejsca dla prawdziwych polityków. Trudno mówić w Portugalii, że jest się fanem piłki nożnej. To jak synonim Portugalczyka. Wyróżnia się ten, kto nie zna się, nie interesuje i nie pasjonuje rozgrywkami największych klubów lub lokalnych drużyn. Temat świetnie mają obeznany nie tylko mężczyźni, ale również kobiety, które potrafią podać kolejność zespołów w tabeli, wyniki najważniejszych meczów i terminarz rozgrywek. Podczas rozgrywek, szczególnie reprezentacji narodowej, pustoszeją ulice, a zapełniają się kawiarenki i tawerny, żeby Portugalczycy mogli wspólnie kibicować swojej drużynie. Oczywiście popijając zdobywające uznanie na całym świecie wina portugalskie i słynne trunki powstające przez ich wzmocnienie: Porto i Maderę.
Informacje ogólne
Oficjalna nazwa: Republika Portugalii
Powierzchnia: 92 082 km2 z Azorami i Maderą
Ludność: 9 808 000; na 1 km2 106
Stolica: Lizbona
Ustrój: republika
Waluta: euro
Język: portugalski
Religie: chrześcijaństwo (katolicyzm 94%)
Dublin - Irlandia
„Everyone's Irish” – wszyscy jesteśmy Irlandczykami to hasło obowiązuje w dniu świętego Patryka, patrona Irlandii. 17 marca jego pamięć czci się powszechną zabawą, tradycją są organizowane z tej okazji parady uliczne. To najważniejsze święto dla mieszkańców Zielonej Wyspy, ale każdy dzień może być okazją do wizyty w barze. Niewątpliwie wspólnym elementem kultury polskiej i irlandzkiej jest zamiłowanie m.in. do biesiadowania.
 Jeden z najpiękniejszych irlandzkich zamków w Killarney. Muzyka Jak zabawa, to musi być i muzyka. Irlandzkie brzmienia znane są na całym świecie, bo w latach 60. świat zainteresował się nimi za sprawą Boba Dylana oraz Simona i Garfunkela. Trzeba sobie jasno powiedzieć, że prawie 1/3 mieszkańców kraju, który kreuje muzyczny świat, czyli Stanów Zjednoczonych ma w swoich żyłach celtycką krew. Leprikon Symbolem Irlandii jest też leprikon – złośliwy skrzat, marnie ubrany, skąpy i niezbyt miły. Złapany przez śmiertelnika może jednak spełnić aż trzy życzenia. Zazwyczaj nie jest do tego skory, kłamie jak najęty i chce ogłupić człowieka. Irlandczykom wystarczyłoby spełnienie jednego tylko życzenia. Ich kraj jest piękny, wesoły i coraz bogatszy. Ale ta pogoda!!! Nigdy nie wiadomo, czy zza chmur wyjrzy słońce, czy też czarne chmury będą się utrzymywać przez cały dzień. A jeśli są chmury na niebie, to czy lunie z nich deszcz, czy może popędzą straszyć gdzie indziej. Jest co oglądać w Irlandii na każdym niemal kroku i cudowne są spacery nad morzem, ale nie wtedy, gdy leje i wieje. Jedyną pociechą jest to, że zimą Irlandia pozostaje zielona, a jeśli pojawia się śnieg, to jest prawdziwą atrakcją. Ciekawostki Filmowa trylogia „Władca Pierścieni” Petera Jaksona rozreklamowała krajobrazy Nowej Zelandii, ale znacznie wcześniej trzy tomy książki Tolkiena, które ukazały w roku 1956, zrobiły podobną rzecz z kulturą irlandzką. Świat niziołków pełen jest odniesień do celtyckiej mitologii. Pobudziły one wyobraźnię milionów ludzi, popularyzując irlandzkie ballady. Clonmacnoise Kiedy jednak pogoda dopisze, to obowiązkowo trzeba odwiedzić Clonmacnoise w hrabstwie Offalym, jedno z najsłynniejszych centrów kultu w Irlandii, położone na południe od Athlone, w zakolu rzeki Shannon. Russborough House w hrabstwie Wicklow, nazywany „najpiękniejszym domem w Irlandii”, stanowiący najdoskonalszy przykład architektury palladiańskiej w kraju, a zbudowany w pobliżu urokliwych jezior Blessington. W Newgrange w hrabstwie Meath grób korytarzowy z epoki kamienia, umieszczony na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO. Najbardziej znaną jego cechą jest niesamowite oświetlenie korytarza i komory w dzień przesilenia zimowego i to zdarzenie corocznie przyciąga tysiące turystów. Stadnina National Stud w hrabstwie Kildare to dom najwspanialszych irlandzkich koni pełnej krwi angielskiej i obowiązkowe miejsce wycieczek miłośników koni. Mała wioska portowa Carlingford, położona na zboczach surowych gór oferuje wszystko, co potrzebne turyście: średniowieczny układ wąskich uliczek i starych budynków, doskonałe jedzenie i zakwaterowanie, sklepy z antykami, warsztaty rzemieślnicze oraz możliwość uprawiania sportu. Informacje ogólne Język urzędowy : irlandzki i angielski Stolica : Dublin Ustrój polityczny : republika, demokracja parlamentarna Powierzchnia : 70 273 km² Liczba ludności : 4,4 mln Religia dominująca : katolicyzm (86.8%) Flaga Irlandii  |
Islandia to państwo położone w Północnej Europie, na wyspie o tej samej nazwie oraz na kilku mniejszych wyspach, zaliczana jest do krajów nordyckich. Obszar całego państwa równy jest 103,5 tyś km². Podstawa gospodarki Islandii jest rybołówstwo i to tam zatrudniony jest największy odsetek ludności. Ustrojem panującym w Islandii jest republika królewska, a stolicą państwa miasto Reykyavik. Walutą Islandii jest korona islandzka. Wyznaniem panującym w tym kraju jest ewangelicyzm, a przede wszystkim odłam luterański. Językiem urzędowym Islandii jest język islandzki, który zalicza się do grupy języków skandynawskich.
 Islandia to kraina wulkanów, ale też bujnej przepięknej roślinności. Historia Islandia jest dość młodym krajem. Pierwsze ślady osadnictwa na tym terenie pojawiają się dopiero około 874 roku, a pierwszymi ludźmi tu byli celtyccy osadnicy i norwescy wikingowie. Kolonizacja tej wyspy ściśle związana jest z przeludnieniem Skandynawii, dlatego też część ludności musiała szukać nowych terenów. W 1000 roku Islandczycy przyjęli chrześcijaństwo. W XIII wieku Islandia dostała się pod panowanie Norwegów, a po unii kalmarskiej Duńczyków. W XV wieku rozkwitała przyjaźń islandzko – angielska, państwa prowadziły wspólne interesy, dzięki czemu ożywiła się gospodarka państwa. Islandia była ważnym ośrodkiem reformacyjnym. XVIII wiek był dla Islandczyków tragicznym doświadczeniem, państwo dotknięte zostało klęskami głodu i katastrof naturalnych. Po pierwszej wojnie światowej Islandia stała się niepodległym państwem połączonym unią personalną z Danią. Unia ta zerwana została w 1944 roku. Podczas II wojny światowej w Islandii stacjonowały wojska amerykańskie. Aktualnie Islandia kandyduje do Unii Europejskiej. Kultura Kultura Islandii jest niezwykle bogata i zróżnicowana. Korzenie jej odnajdujemy w tradycji nordyckiej. Największym osiągnięciem Islandczyków są sagi, w większości spisane w XII – XIV wieku. Sagi te są źródłem wiedzy o średniowiecznej Europie. Proza i poezja jest pasją wielu mieszkańców tej wyspy, Islandia znajduje się w czołówce państw pod względem czytelnictwa mieszkańców. Kraj ten charakteryzuje również wysoki odsetek ludności umiejącej pisać i czytać, około 99%. Stamtąd wywodzi się wielu znanych pisarzy, takich jak Halldór Kiljan Laxness. Architektura Islandii w dużej mierze opiera się na wzorcach skandynawskich. Charakterystyczne dla tego rejonu Europy są długie domy z dachami pokrytymi murawą, tak zwane grasshouses. Turystyka Turystyka jest prężnie rozwijająca się dziedziną gospodarki w Islandii. Ponad 60% zatrudnionych pracuje w usługach, głównie turystycznych. Mimo to liczba turystów jest dość ograniczana ze względu na zachowanie naturalnego piękna tego kraju. Aby zachować w jak najlepszym stanie naturalny krajobraz w 2008 roku utworzono w Islandii Park Narodowy Vatnajökull, który jest największym rezerwatem tego typu w Europie, powierzchnia jego wynosi 12 tyś km². Na terenie tego parku znajduje się lodowiec Vatnajökull. Informacje ogólne Oficjalna nazwa: Republika Islandii Powierzchnia: 103 000 km2 Ludność: 271 000; na 1 km2 2,6 Stolica: Reykjavik Ustrój: republika parlamentarna Waluta: 1 korona islandzka = 100 aurar Język: islandzki Religie: chrześcijaństwo (wyznanie ewangelicko-luterańskie 93%) Flaga Islandii  |
Bruksela - stolica Belgii
Belgia
„Dlaczego nie miałabym zrobić detektywem Belga?” – pytała Agata Christie wymyślając bohatera swoich kryminałów. Został nim Herkules Poirot, pedantyczny, dociekliwy i stale zmuszany do prostowania, że nie jest Francuzem. Niezmordowanie ścigał przestępców może dlatego, że w jego żyłach płynęła krew dzielnych przodków. Bo nazwa Belgia pochodzi od nazwy północnego odłamu Gallów – Belgae, którzy zmieszani na wschodzie z germańskimi ludami tworzyli plemię bardzo wojownicze.
 Belgijskie zamki znane sa na całym świecie Podział administracyjny Belgia jest państwem federacyjnym, dzieli się na 10 prowincji: 5 flamandzkich we Flandrii i 5 francuskich wWalonii, a w każdej grupie obowiązuje tylko jeden język urzędowy. Trzecim samodzielnym regionem jest dwujęzyczna Bruksela. Żeby tego było mało, Belgia jest krajem imigracyjnym. Rocznie przybywa tu wielu Marokańczyków, Włochów, Turków. W miastach żyje 96,5 procenta społeczeństwa. Na północy kraju przeważa osadnictwo wiejskie rozproszone, w centrum i na południu skupione. Turystyka Królestwo Belgii jest bardzo chętnie odwiedzane przez turystów. Państwo to jest celem podróży, ale też często zwiedza się je tranzytowo. Najwięcej gości pochodzi z Holandii, Niemiec, Francji i Anglii. Najczęściej zwiedzane są zabytkowe miasta: Bruksela, Antwerpia, Gandawia, Brugia, Liege, Leuven, Tournai, czy Tongeren. Popularnością cieszą się też znane nadmorskie uzdrowiska - Spa i Ostenda. Obok Polski i Irlandii, Belgia stanowi północnoeuropejską ostoję katolicyzmu i posiada znane miejsca kultu religijnego - Benneux, Saint-Hubert iBeauraing. Belgowie zrobili atrakcję turystyczną z mocno kultywowanych tradycji ludowych: tkactwa czy koronkarstwa. Ardeny Góry Ardeny są rajem dla miłośników aktywnego wypoczynku. Zimą rządzą narciarze, latem spadochroniarze, amatorzy wspinaczki i piesi turyści. Dla zuchwałych organizowane są spływy po górskich potokach i strumieniach. Popularne jest także jeździectwo i rowerowe zjazdy downhill. Mimo tych licznych atrakcji symbolem Belgiipozostanie jednak Bruksela - siedziba króla i parlamentu belgijskiego oraz ważnych międzynarodowych instytucji: NATO i wielu jednostek organizacyjnych Unii Europejskiej, od 1958 roku Komisji Europejskiej, a także kilkudziesięciu mniejszych organizacji międzynarodowych. Bruksela jest niekwestionowaną stolicą Europy i najpopularniejszym celem wyjazdów do Belgii. Bruksela Bruksela zwana jest „Stolicą czekolady”, „Sercem Europy” i uważana za najbardziej zbiurokratyzowane miasto na świecie. Na milion mieszkańców przypada tam 700 tys. urzędników. Mieszkają na stałe lub dojeżdżają. Mają do dyspozycji 2 lotniska. Symbole Brukseli Symbolami miasta są Manneken Pis, Jeanneke Pis - siusiające rzeźby chłopczyka i dziewczynki, Atomium - powiększony 150 miliardów razy model kryształu żelaza o wysokości ponad 100 metrów oraz Mini Europa – park miniatur, w którym można oglądać modele najsłynniejszych europejskich budowli. Cała Belgia jest znana z czekolady, ale to w Brukseli znajdziemy najciekawsze małe sklepiki z ręcznie wykonanymi, czekoladowymi pralinkami o przeróżnych kształtach i smakach. Ceny są adekwatne do trzystuletniego doświadczenia i kunsztu. Kuchnia Kuchnia belgijska jest wysoko ceniona na świecie i powszechnie uważa się, że w Europie ustępuje tylko wykwintnej kuchni francuskiej. Belgowie uważają siebie za wynalazców frytek, które tu spożywa się z majonezem. Powszechnie jada się tu owoce morza, zwłaszcza małże. Bardzo popularnym sposobem poruszania się jest rower. Więc jeśli nawet wybieramy się do Belgii samochodem, warto zabrać ze sobą jednoślad. Rowery można też wypożyczać w licznych wypożyczalniach, na przykład na stacjach kolejowych. Informacje ogólne Stolica : Bruksela Ustrój polityczny : monarchia parlamentarna Typ państwa : demokracja Powierzchnia : 30 528 km² Liczba ludności : 10,5 mln Jednostka monetarna: 1 euro = 100 centów Religia dominująca : katolicyzm Język urzędowy : francuski, niderlandzki, niemiecki Język używany : francuski, niderlandzki, niemiecki, waloński Konstytucja : Konstytucja Belgii |
Flaga Belgii
Berno - stolica Szwajcarii
Szwajcaria, Schweiz, Suisse, Svizzera, Svizera, Helvetia, Konfederacja Szwajcarska, Schweizerische Eidgenossenschaft, Confédération Suisse, Confederazione Svizzera, Confederazium Svizera, państwo w centralnej części Europy, na terenie Alp, bez dostępu do morza. Na północy graniczy z Niemcami, na wschodzie z Austrią i Lichtensteinem, na południu z Włochami, na zachodzie z Francją. Powierzchnia 41,3 tys. km2.
 Szwajcaria to Alpy pełne turystów i narciarzy, ale też pokryte lodowcem Aletsch Ustrój Prezydentem Szwajcarii jest 47-letnia Doris Leuthard. Czy ktoś o tym wie?! Pasjonaci politologii. UstrójSzwajcarii bardzo różni się od polskiego. Panuje tam demokracja bezpośrednia, czyli mówiąc żartem wtrącanie się obywateli w kompetencje ustawodawcy. W każdej niemal sprawie można w Helwecji ogłosić referendum i na przykład minister edukacji nie wprowadzi obowiązku noszenia mundurków w szkołach. Z drugiej strony, parlamentSzwajcarii jest nierozwiązywalny, a powołuje rząd, prezydenta, sądy. Trójpodział władzy nie polega tam na równouprawnieniu władzy ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej. Granicząc z potęgami często stojącymi po różnych stronach barykady: Austrią, Francją, Niemcami, Włochami, a także z Liechtensteinem,Szwajcaria zachowuje neutralność od 1815 roku. Do Organizacji Narodów Zjednoczonych wstąpiła dopiero w 2002 roku, oczywiście za sprawą referendum. Warto te parę zdań o ustroju Szwajcarii przeczytać, bo przecież rzadko o tym słyszymy, czy może słabo się interesujemy. Symbole Dla nas Szwajcaria pozostanie krajem szczęśliwości – banków, jubilerów, czekolady, serów i punktualnych zegarków. Można więc powiedzieć, że nasza wiedza o tym kraju posiada dziury jak ser Szwajcarski. A najpopularniejszy jest ementaler oraz gruyere. Tych dwóch gatunków używa się najczęściej do robienia narodowej potrawy fundee, czyli roztapianego w specjalnym kociołku sera z dodatkiem wina białego, pieprzu, gałki muszkatołowej, w którym zanurza się kawałki chleba. Potrawę wymyślili pasterze owiec jako sposób na wykorzystanie wysuszonego sera. Szwajcaria posiada bardzo rozwinięte rolnictwo, które skupia się przede wszystkim na hodowli krów mlecznych. Pastwiska, łąki i inne użytki rolne zajmują około połowę powierzchni kraju. A mleko, wiadomo, w dużym stopniu wykorzystuje przemysł spożywczy, a głównie tamtejszy czekoladowy potentat Nestle. Wszystkie oblicza Szwajcarii: rolnicze i przemysłowe, wsi i miast o bogatej kulturze, nieskażonej przyrody i nowoczesnej technologii możemy zobaczyć, możemy do nich dotrzeć, bo żaden inny kraj nie dysponuje siecią transportu publicznego o porównywalnej gęstości. Pociągiem, autobusem pocztowym, statkiem czy kolejką górską można według rozkładu jazdy dojechać do najbardziej oddalonych zakątków Szwajcarii. Turystyka Na przykład do średniowiecznych zamków Castelgrande, Castello Montebello i Castello Sasso Corbaro. Są to fortece obronne Bellinzony, a ich mury, wieże, blanki i bramy robią wielkie wrażenie, mimo iż pozostały z nich głównie ruiny. Albo stare miasto w Bernie, jednym z największych miast Szwajcarii, które wznosi się wysoko ponad rzeką Aare i zajmuje podłużny półwysep, który przed wieloma wiekami uformowany został przez lodowiec. Wyjątkowe są zegarków - miasta Le Locle i La Chaux-de-Fonds. Mamy w nich ciekawą architekturę, która ze względu na specyficzną działalność mieszkańcom dawała pierwszeństwo światłu. Pod dyktando światła budowano ulice, budynki i fabryki. Przyroda Szwajcaria to również przyroda. W rezerwacie biosfery Entlebuch znaleźć można ciągnące się niemal w nieskończoność torfowiska, surowe, kamienne pola i dziko płynące górskie potoki. Bogata w atrakcje jest Góra Jaszczurów. San Giorgio jest górą z licznymi odciskami skamienielin. Na górze kiedyś tętniło życie i pozostały po nim tysiące skamieniałych ryb i morskich skorupiaków do sześciu metrów długości. Monte San Giorgio wznosi się na południowym krańcu jeziora Lago di Lugano. Kto nie ma ochoty na wykopaliska, może pospacerować po południowych, zalesionych zboczach, wśród winnic. Alpy Szwajcaria to oczywiście Alpy i nie tyko te pełne turystów i narciarzy, ale też magiczne, pokryte lodowcem Aletsch, który wije się wokół szczytów osiągających 3 i 4 tys. km n.p.m. Można wynająć przewodnika i podziwiać niezwykłe krajobrazy. Będzie nam miło w tym jednym z najbogatszych krajów świata, bo pracę, także dla turystów, traktuje się bardzo poważnie, żeby nie powiedzieć, że z przesadą i zbytnim poświęceniem czasu. Każdy tam dumny jest z tego, co robi. Uprzejmość, profesjonalizm to bardziej cechy charakteryzujące Szwajcarów niż otwartość i serdeczność. Informacje ogólne Oficjalna nazwa: Konfederacja Szwajcarska Powierzchnia: 41 284 km2 Ludność: 7 074 000; na 1 km2 171 Stolica: Berno Ustrój: republika związkowa Waluta: 1 frank szwajcarski = 100 rappów (centymów) Język: niemiecki, francuski, włoski, retoromański Religie: chrześcijaństwo (katolicyzm 46%, protestantyzm 40%) Flaga Szwajcarii  |
0 komentarze :
Prześlij komentarz